Време е, обедини нѐ
исцрпување
опасна игра за играње
малку зборови за кажување
сонцето изгоре
Листопадна, променлива
непогрешна, прекрасна
видовита, а не гледа
храбра, а зад ѕидините бега
Немаш пулс,
ниту сила да трчаш по тоа поле
замка песочна, отворена уста
глас до уши ни да стигне
врелина во очи, чад што гризе
внимавај на болката од таа страна
ќе те прободе, веќе имаш нова рана
Научи здив да земеш
тешко е, жар имаш во грло
чекај вода да донесам, да ја угаснам
здив да земеш, радост да видиш, бездна да прескокнеш
светлина да прегрнеш, копјето извади го од мене!
Запри, запри!
Нема запирање за дождов
нема ни песна за добра ноќ
листопадна, тажалка
листопадна, сронета
тажалка моја убава
немам со што ни пловидба да си платам
Човекот што плачеше тој ден
беше сам
славеше раѓање
другите славеа каење и болка
можеше да плаче само за тоа
највредното...
No comments:
Post a Comment