Пречекори ја портата
што води во тој свет чудесен
но има верен чувар, подмолен
иако има процеп, иако само за миг

И не знаеше, треба ли да се пречекори

Мириси околу тебе неизбројни
потчинети помошници негови
те мамат, те опколуваат
те лажат и измамуваат
сите доаѓаат, касаат и проколнуваат

Вашите средби се секогаш случајни
и секојпат со мечти сонуваш
Портата е толку близу, чувствуваш

Чуварот неуморливо пее

7.

And at last, as I descend
deeper and deeper, to no end
nothing left
no light
no depths
the distance will never be conquered
and the tears will not cease
as far as I can see
emptiness
as far as I can reach

Beloved, guide me!
take me away!
we beg of you, come at last
reach my hand
reach my hand


The softness of the feathers
and visions
no existence
if ever we reach the end
what then?
what then?
…can you tell?

6.

everything is gone
nothingness


once stones and depths
so far, and nothing to gain!
oh why, why?


Conquering the distance
the clouds above us
now we are traveling
this journey forever
singing the song for all who fell
for all that was never recovered
and those which are not awaken
and now serve you in their death

Is it still forgotten?

5.

Gazing

Gazing
dying
and singing
the mud, the sky
all those feathers
and slowly, we go on


Oh lord, are we left behind?
after you, oh
the waves will go

we gaze into the light
our regrets and shame
all our laughing is ended
and I wish,
one day, you will break the night
but what then, what then?
I know, I know
into your eyes
everything flows and withers
everything inside us
we travel, we fly
we regret so many nights
all the gates open, beloved?
and our breath
our last breath


Sinking deeper and deeper
listening what we can not fathom
the waves of the ocean?
and we  stare to the sky
there is nothing up there
there is no one to call
there is nothing to hold
we are nothing, anymore
what once was, is there hope?

4.

Lighthouse
   
Dead house, from the very first
I beckon forth
Forth to conquer
and deliver
all of you, all of you weak souls
Your is the eternal damnation
As I dream and my mind is lost
from madness
the eternal fire
rise from it, it’s time

Descending

Again, from my being
you separate
afraid to burn, to burn, to cry!
and again, you are full of yourself
but tired of the journey
the advent in this woods
of hope

3.

And as I carve those words in my skin
your forgiveness is kind, lord
upon our return
my last step is not made
poison claims us
you know the cost
and the prophets foretold
to remember
this dagger still carves the words
Till when?...

This light…
my shell is broken
my will, unbreakable!
now! ARISE!
through these cursed hills, I run!
what are those spread wings to achieve?
ARISE!
Abominations crawling
dismembered limbs
dead, my home now is
Rotten, from your pulsating hands
I remember
I awake
too late!
too late to wear this helm and forgive

2.

Our struggle lives on
our hands are bloody
every day
our orders are to proceed
every tired step
every lost soul
nothing matters
where are we going
with so much to regret
trough those infinite
barren lands?



Then, the whispers returned
then screaming
branches bend
crawling, scratching, tearing…
blindness
at the gates, standing
ignorant, afraid
oh, the judgement is due

1.

All will remain
the trees
the whispers
and the laughter
Along our rotten steps
we all breath and choke
All remains
the piercing screams
the knocking and gnaving
and their laughter
and our open, dead mouths.


Always watchful
always there
monuments with tears
forever engraved
and our heart beats, our king
can’t you see, or your madness took you
into the dark slumber?
All is gone
all is dead
your dreaming remains

Harbinger

Tattered banners, no wind to blow
under my flight of mass
decomposition
the air is putrid, the sky is dead
this is our long awaited demise
unheard, unanswered millions of prayers
no one to finally even witness them

At the very end, we have only ourselves to blame
as I hold the ashes in my dead hands
I recall the past!

Dig your graves or rot unburied on the ground
only few were chosen to run insane
and haven't seen all the misery and pain
all life and light is cut
in infinite silence and gore
you've been brought
no heart will beat, no life will grow
nor wings will fly forevermore!

Hail starvation!
long live the dead!
welcome, insanity!
rightfully here to stay!
summoned are the plagues!
this is our sad oblivion!
life is ended in this winter!
earth is scorched!

Feathers, no more
feathers...no more

Куп мечти, сонови, слобода и љубов, меѓу другото

Нивните тела се тресеа...не од студ, никогаш од студ, но од страв. Сепак, додека тој сонуваше, знаеја дека бурата нема да заврши.

Го заборавивме нашиот дом. А сѐ беше. И веќе не е. Земјата е челуст отворена, небото гори, океанот е нашиот бескраен гроб. Воздухот е преполн со мачнина, ветрот – предвесник кој го најавува нашето доаѓање. Доаѓање, а завршување. Што ли ќе се случи? На работ на окото, расцепување. На работ на карпата, шепот. Насред овој бродолом, те нема да ја стегнеш мојата дланка. Гавраните се вратија и чмаат. Смени го правецот пред да биде предоцна, но знаеме дека веќе е! 
Како ли сонуваме, како продолжуваме да сме слободни, кога невидливи конци се зашиени на кожата? Дента кога заборавивме, кога последните снопчиња сено гореа во ноќта, гореше иднината, круната таткова паѓа а моето срце умира. Патот посеан е со мртвите цветови од моето доаѓање. Детето уште во своите очи собира и негува храброст. И тие ќе горат, како и старите спомени мои. Како ли сонуваме?
Како се осмелуваме и надеваме да  инспирираме надеж во светов, кога сѐ она што го имаме во нашите срца се лаги? Тогаш, и срцето свое ќе го откорнам. И сите денови и ноќи се исполнети со мислата за нашиот завршеток. Сепак, како што сум соочен со крајот, каква штета би имало од уште еден, последен поглед?

Нивните тела се тресеа...не од студ, никогаш од студ, но од страв. Сепак, додека тој сонуваше, знаеја дека бурата нема да заврши...

Богоискованите

Се раѓа искра
од чекан небесен врз оваа
 огромна наковална
вдахновение,
во нашите празни тела
здив небесен!

И нашата кожа - камен
и нашите очи - молњи
а нашата лика - оган
брадите - магма незапирлива
а нашиот живот
богоискован од нив!

Бегај од бесот нивни
чувај се од нивната моќ
стравувај оти волјата
им е нескршлива
умри од нивниот
космички поход!

А нашата кожа - камен
нашите лица - упорни
а нашите очи - молњи
а нашата лика - оган
брадите - лава која тече
нашиот живот
богоискован!

Искра
чекан небесен
вдахновение -
во нашите празни тела,
здив небесен!

Долу кај патот има тивки очи
набљудуваат, а не требаше вака да биде
можеби ќе ги видат сите минувачи
знаев дека ќе одиш таму. Држи се!

Денот прв, буден, со ладни стапала,
тивка болка во градите. Се држам и врескам!

Морам да те најдам пак. Истрел!
Ајде да одиме
Можам ли да молам за прошка?

Ден втор, и знам каде си
не треба да ме повикаш
педа по педа во лавиринтот
знаеш дека сум над земјава
знаеш дека не можам да бидам изедена
воздишка, знаеш дека сум на крајот
кружам околу тебе, и не можеш да избегаш

Педа по педа, меморија по меморија
се доближувам до тебе

Трет ден, клада. Таа танцува во секоја твоја вена

Сак

Натрапник си
посетител несакан
инает нескршлив
проколнат, зајадлив!

Натрапник сум
и гајле ми е
ќе си терам по мое
проклет бил,
од мојот поглед
да те снема!

А во моето снагиче
од време на време
мирче некое спокојство
и пак удар, удар, удар!

Изворот е оваа чесност
ова кревко телце
умот искршен на безброј приказни
го плукам светов, секое смрдливо месо
косата валкана и забите црни изронети!

Натрапник сум, и гајле ми е!

Конечно

Поставена сцена
Измислени ликови
Заборавена, процутена вишна
Расклатен стол и сите тешкотии

Растргнување на годините мои
уништувачки нагон кон себе и сѐ мое
разлика има во она што треба, а не е
секако столов е стар и одвај ме држи

Аплаузот е кршач на дремката моја
далечен и туѓ, раздразнувачки дури
здивот и телото се будат
а срцето тоне, тоне

Поставена сцена
Измислени, луди ликови
Заборавена, процутена вишна
Тропотот на моето срце
Аплауз кој не стивнува

Заслепувачка светлина

Во ноќта ведра, болка голема почнува да стега
солзи во очи се насобираат, од тагата, далечината
а спомени надоаѓаат

Сведокот молчи, а друга случка со тишината раскажува
за земји славни а одамна заборавени
а ликот не можам да го вратам

Време помина, а пролетта своето владеење го најавува
студенилото се крие, каде ли сега мразот ќе гризе?

Во ликот не знам дали својот крај го гледа
или пак таму, брате, никој не стои, го нема?

Велев, достоен не сум за такво нешто

Каков ли печат е удрен, па ѕидините почнаа да се распаѓаат?
Поминато е врe мето, поминато е засекогаш!
Мисли век ми заробија, немам ништо без тебе, брате!

А земјата била и ќе биде твоја
за кого ти молитви шепотиш
каде е гласникот што верба носи?
каде е одѕвонувањето на нашите гласови?
Брате, не вели дека ги нема!

Уште еден чекор поблиску и пеат
уште еден чекор поблиску, можеби ќе се смеат?

Под нивните нозе тие ледот го кршат
А внатре, чиниш, пламења и чадови те гушат
Разбуди се, брате!

Кој ли сега, гроб за него ќе копа?
И како што во сон доаѓа како мора
и зошто не завршува сѐ во првата зора?
Боли кога од овде мора да заминеш
и гласот за крај да го чуеш
и пламен останува на ликов

Проколнато е завек љубењето твое

Крајот се ближи

И знам, ќе те видам кога сѐ ќе биде готово
И нема да има повеќе сомневања

И знам, насмев ќе го краси ликот твој
кога часот ќе отчука ,
мигот славен

И ангели таму за тебе пеат
со благослов слават
и насмевки таинствени редат
и не мораат глава да веднат
прегратката и бакнежов
потребни им се, брате,
и волја имаа
за да сфатат

...и ќе те опсипат со светлина,
 оти ти си достоен...

Сонувам стихови - edited by T.Vanja

Вчера ми пиша Исток дали сум сакал да учествувам во проект, преработка на песна, па се нафатив дента. Потоа ми рече смеам да ја закачувам по нетови и блогови и чуда. Епа, еве ја преработената верзија на песната.

Сонувам стихови

Тонам во доба на мрак и несигурност
без јаже кое би спасило давеник, без никаква надеж
во момент на двоумење и ужас
доаѓа ликот твој

Во падот, од устата моја почнуваат да се раѓаат стихови
очајни песни досега неиспеани, стотици ужасни стихови
ме изненадуваат, не, не се тие мои!
ме вознемируваат, а се помирувам
ликот твој ме утешува
со двете дланки стиховите ги прифаќам
и почнувам да ги обликувам
почнувам да ги сонувам, и веќе тие се мои...

Утеха и спокојство ме поткрепуваат
воздишки и трепет срцето мое го греат
Ликот почнува да дели насмев
зад ликоѕ се појавуваат љубените, саканите, познатите
Сите кои сториле добро, и оние кои се упатиле по друг пат некој
Оние кои уште чекорат, и тие што завек молчат...

Стиховите кои ги пеам
стануваат сѐ погласни и посилни
за да се претворат потоа во вистината
опишувајќи го животот наш

Сонувам стихови
овојпат свежи, топли, живи
откако мракот поминува
зад сите нив се појавува Таа
а ги носи со себе сите мои спомени,
желби и надежи
компарации, метафори
 и зборови потиснати

Сонувам стихови
И дланки топли ме држат
усни црвени ко жар по ликот мој кружат
и очи две од морски води украдени се

И...се будам!


Edited by: T.Vanja