Ослободување (од Сирената во твојата глава, part 2)

Ослободување

Преплетени, прецртани
одново повторени
никогаш недоречени
пак излажани?
На ѕидот запишани
и од домот свој истерани
тие во нас, ние во нив
ако биле речени,
те поместиле ли во сонот?

Да се искажат,
а никогаш недоречени...

Сонувачот се буди

Сонувачот се буди

Судбината те оставила во моите раце
отчукувања
повик што го слушам
срамот што ја јаде оваа душа!

Голем и чуден бил животов

И ќе зачекорам
во снегот водечка трага не ќе има...
Каква и иднината да биде
не кажувај ја тајната моја

Сонувачот се буди и сега
чекори во својата одаја...

Лице

Лице

Рака која те повлекува надолу
Назад! Назад кон нив!
Утрото, тебе ли те чека?
Погледот бега меѓу присутните

Одаја за сонување

Одаја за сонување

Се наведна да чуеш
ова е одаја за сонување
постелата негова
растенија се вдомина
рацете и нозете негови
му ги завиткаа лисја
ликата негова му е
ко кората на дрвјата
брадата и косата мов
се сторија

Сонот сакаш да заврши,
или реалноста да почне?

Во мојот сон
секогаш на местово се враќам

Уште колку ли, о, векови ќе минат
за одајава да ја отклучиш?

Timeless

Timeless

In field to rest,
in natural bed to find comfort
beside the creatures and spirits
of the forest, of the night

In the field to breath
from this endless sky
to borrow emotions, grief
who am I, and where supposed to go?
Inside my soul
so many rivers flow

All demanding something else
accusing and begging
giving my poor heart
nothing to do but confess

From your hair I witness
thousands flames
yours are the seeds that keep
my foul body in motion
thy touch, taking and giving
thy kiss, timeless and unforgiving

In the field, beside night
and endless sky
taking my rest
for the journey which lies ahead
take my tired body away!
Lift my burdens!
At last, give me rest!

In the field timeless,
I find comfort and rest
In the field never-ending
I close my eyes to rest!

Epitaph

Epitaph

Wide plains, wide sky
does not matter to him now
Broken, he kneels
in this holiest of places
ground for monuments
temple for those
who are now gone

Thy embrace held him
safe so many years
your voice lingered upon
hair golden, shined on the wind
your strength was god-like
the spirit-unbreakable

Ah, when you laughed
and when you sang
your hands guided
and weavered his life
 the fire wisdom-always there
to make things right

In the wind, he thinks, heard a voice
Whispers distant
light brought at last:

Oh, my son,
my pride, my reason
for all the brave doings
during struggles great
and small

Oh, my strong son,
my iron will now inherit
my conviction may pass onto you
even that I am long gone
 from this world
Proud of you, I am
go forth with my last of blessings.


The invisible hands helped him up
on his feet again
onward, his path
now goes
Farewell, mother…
…till we see each other again.
Till you hold me in your brace
again.

Проект Souvenir - Epitaph - and - Timeless

Ова се три песни на кои работев пред неколку месеци
Песните беа наменети за руски бенд, но на гитаристот не му се допаднаа
Имаше муабети дека друг дечко ќе ги собере за во неговиот проект...


Souvenir

[Man]
When I was to walk the first steps
toward everything that was to be reached,
to be felt,
so many thoughts
so many feelings
stirred in my soul, in my chest

At the threshold
at the beginning of my life
my eyes gazed upon her beauty
for the first time
I was overcome
I was confused
in the depths of
never-ending love
In this game that is called life

Oh, creature of never seen beauty,
Oh, never captured being
Your eyes are web
In which I am helplessly lost
Towards you I stretch
my hands!

[Death]
But, you young lad,
you dare so free
but I am old
thousands autumns
and springs I’ve seen
My fingers are cold
and your hearts I reap
you, young lad
take back your steps now
thou are making so free

[Man]
Danger, I do not see
nor fear, my pumping heart knows
If your cold fingers
cut it to shreds
I care not
Your gaze, I can’t take away
Thy blessing, I eternally seek

[Death]
But,  you young lad
are not able to survive
the storms I bring
nor you can stand
the desserts after
my blessing that hits!

Young lad, you are so naïve
make step back
that’s all to be done,
don’t risk!

[Man]
To you, my sword I pledge
for you, my heart will beat
With honor and respect
the path is to be
and at the very end
won’t you come to me?

[Death]
My word, now I give
your body will wither
soul will get old
Keep me in mind always
keep me in prayers
and my word, now I give
when time comes
when in the field you fall
you will shine beside me
in the eternal sky

In honor of Reason

Сирената во твојата глава

Сирената во твојата глава

Паѓаат првите зраци по долина, трепетливи крилја над мирна, сталожена вода
а одраз, милина, спокој недирнат, бистрина

Подадена рака, грабеж пеколен, чкрипот од грло, глас прекршен

А мајчина прегратка!
А топлина кротка, без да трепка

Сѐ уште ја нема допиено таа чаша, насред губиток, до врв, знај, полна е

Друга еве, веќе иде, над сведнатиов поглед, над стежнативе гради, стисок мачен, прсти непослушни, а умор, а јад

И срце едно згрчено, натежнато од безброј маки, душа свената, зажалена

Пак ги отвори очите, а знаеше

Знаеше  за чекорот до прозорците отворени, и знаеше за одморот мој

Каде одиме? Каде одиме, ако не накај светлината?

А топлина, а одмор на градите мои

Ладост паѓа. И ѕвезди блескаат. Ги гледаме. Сонуваш

Сонуваш. Здивот твој радост. А и градите мои полни се, полни со сета благодарност и радост. И рака доближена, оставена а тропот, чувства. Пулс

Не можеше да престанеш да трчаш, и секогаш е чекор до таму. Секогаш песна, и секојпат здив

Изолираност, а не би ни прашал. А гранки, и вода, а се гледам себеси како чекам

Ниту екот ќе се чуе, ниту чекор ќе падне, туку поглед кон ѕвезди скован ќе е, а ѕвона глад будат, грмежи доаѓање навестуваат

По трагата твоја топла сега тргам. Каде што од леко прошол, живот никнува

Месецот, единствен придружник, а сите гласови велат, немој

Молец сум, ноќва, изгубен насред задача смела

Како што признание се полага сега, крилјата наши влажни се растреперуваат, а суд нема, како што нема ни зборови, потоци развеселени, развеани, влеваат во прегратката моја

Капка, доволно долг е стисокот овенат, а ноќта чека

Чекаш и ти во неа, чекаш и вдишуваш без мака, сета нестрпливост фрлена е на страна

      Уште колку ли, о, векови ќе минат, за одајава да ја отклучиш?

За сите судбини и зборови недоречени...

Орхидеја

Орхидеја


Види го изгревот
модрина, како разбудени спомени
како твоите мртви цветови
извик слаб, чекориш низ овоштарникот

Те молам, го познавам ликот твој
те молам, не проаѓај го прагот мој
белината чека, белина те дочекува
одразот ќе те запре
блесокот ќе ти затвори очи
не следи ме преку прагов...

Прсти коскени, студени
крвливи, обвиени, пат ќе затворат твој
што крик не ќе чуе
фустан оцрнува, здивот отежнува
поглед се веднее, од миг во нов миг
камења се редат...
стапала ладни по цветови шараат

Секое поле сега гори, секој лик црнее
спокој барај, ќе има ли?
Само дочекот на крикот, само погледот негов
по тебе, и тој веќе не гледа
дланки две те држат, дланки две лице и лулка кријат
пискот да одекне, пламен по две дланки рие...

Преку прагот, белината прегрнува
преку овој овоштарник
прсти смртни во твоите коси се заплеткуваат
те молам, задржи ја белинава
одразот бунарски,
овоштарникот е дом бел твој

Цветови те покриваат сега
што прекор кон тебе насочен би бил
а црна земја глува
полека те впива
Фустан и обетки се лелеат
овој изгрев, зора ладна и твоите очи
покриени од бели цветови, убави прамени коса