Години

Години

            Разбуден од татнежот, топлина расплакана
            наместо ноќта всадена во тие коси...
            не знаев за зборот нечитлив
            та тој допир
           
            Милина, белина, целосна твоја
            бегај, бегај...уште колку мислиш дека здив останал?
            толку смрзнат што студ оддава...

            Тој здив, врелина, магловита ноќ, семожното утро
            милоста, нежноста, враќањето и горчината
           
            Затворената, вкочанета уста и телото што тонеше...
           
            Трчај, скриј се!
            вашите зборови се бескорисни
            постапките, сите мизерни
            ништо нема да сопре...
           
            Молете се ако сакате,
            и камбаните ќе бијат за крајот, кој е блиску...
            и моите раце на твојот врат собирајќи го оној малку сјај
            во погледот што останал...