Под ѕвезденото небо

Мораше ли и ти да не напуштиш
ти, која секогаш не тераше
да ги исполнуваме деновите со насмевки?
Ти, која ни ги пружи среќата и надежта?
мораше ли да ги убиеш?
Мораше ли да ги направиш овие лузни?

Твојот допир избавува од смртта студена
под ѕвезденото небо те славевме
твојот магичен поглед го баравме
со твоите солзи гревовите ги миевме

Но ти, ти ги заборави своите ќерки
твојот поглед сега го нема
твојот дар ја изгуби својата моќ
сега сме жедни за враќањето твое
за истата жена, што не држеше
во своите раце

Сега со твоите раце го држиш вечниот живот
неуморна, незаситна, даваш и земаш, љубиш и мразиш
сонот што ти го сонуваш
за нас недостижен е, но, твоите корени
не потсетуваат за убавината
И опасноста која ја носиш со себе.