Повторно ти доаѓаш да умреш
и да го тестираш моето скршено трпение
барајќи нешто повеќе...
Заборавената мрежа во твојот ум
и стари мемории од праисториско скапување
Старите мемории плачат за мојот сон
проколнуваат за замрзнатиот сувенир
заразена, уништена
умираш во својата сопствена игра
врескаш вез чувство на тага
Оставена во канџи
со секоја распарувачка шлаканица
ти ја распаруваш покорноста
ти го уништуваш заборавот
заклушен во тој совршен оклоп
Донеси ја душата во градината
вечна и заборавена, и понуди ми ја мене
јас нема да ја фрлам во мојата
замрачена океанска мрежа
No comments:
Post a Comment