Сирената во твојата глава

Сирената во твојата глава

Паѓаат првите зраци по долина, трепетливи крилја над мирна, сталожена вода
а одраз, милина, спокој недирнат, бистрина

Подадена рака, грабеж пеколен, чкрипот од грло, глас прекршен

А мајчина прегратка!
А топлина кротка, без да трепка

Сѐ уште ја нема допиено таа чаша, насред губиток, до врв, знај, полна е

Друга еве, веќе иде, над сведнатиов поглед, над стежнативе гради, стисок мачен, прсти непослушни, а умор, а јад

И срце едно згрчено, натежнато од безброј маки, душа свената, зажалена

Пак ги отвори очите, а знаеше

Знаеше  за чекорот до прозорците отворени, и знаеше за одморот мој

Каде одиме? Каде одиме, ако не накај светлината?

А топлина, а одмор на градите мои

Ладост паѓа. И ѕвезди блескаат. Ги гледаме. Сонуваш

Сонуваш. Здивот твој радост. А и градите мои полни се, полни со сета благодарност и радост. И рака доближена, оставена а тропот, чувства. Пулс

Не можеше да престанеш да трчаш, и секогаш е чекор до таму. Секогаш песна, и секојпат здив

Изолираност, а не би ни прашал. А гранки, и вода, а се гледам себеси како чекам

Ниту екот ќе се чуе, ниту чекор ќе падне, туку поглед кон ѕвезди скован ќе е, а ѕвона глад будат, грмежи доаѓање навестуваат

По трагата твоја топла сега тргам. Каде што од леко прошол, живот никнува

Месецот, единствен придружник, а сите гласови велат, немој

Молец сум, ноќва, изгубен насред задача смела

Како што признание се полага сега, крилјата наши влажни се растреперуваат, а суд нема, како што нема ни зборови, потоци развеселени, развеани, влеваат во прегратката моја

Капка, доволно долг е стисокот овенат, а ноќта чека

Чекаш и ти во неа, чекаш и вдишуваш без мака, сета нестрпливост фрлена е на страна

      Уште колку ли, о, векови ќе минат, за одајава да ја отклучиш?

За сите судбини и зборови недоречени...