Синџири

Моето будење од долгиот сон
можам да се сетам, ни дрвјата
немаа сè уште цветови
сега, пред моите уморни очи
повторно гледам снег
старата болка, сèуштеја населува
мојата душа, сèуште сум во синџири
забранети беа нејзините усни
а кои беа тие да ми судат?
По изминатата бечност
повторно го слушам твојот глас
твоите вресоци ме убиваат
ја искушуваат мојата жед
или можеби се лажам?
Моите желби, гнијат далеку
од животот, си ја дадов душата
ги сторив овие гревови
ги гледав нејзините очи
тргнав накај животот
но синџириве ме спречија
Паднат на колена, но не можам да молам
не можам или не сакам?
Сакав да заплачам, но и тоа не можев
да го сторам
Цветовите на дрвјата расцветуваат
што е сторено, сторено е
напушти ја земјава и не стапнувај
ни чекор повеќе на неа

Така нека биде, брате